A
Sànd’Andònië
_____________________
_____
Sànd'Andò,
u
sài che t’èggë sunnètë
e
m’èi dìttë:
«Giuà,
pëcchè t’èi arrëcurdætë
dë
Sàn Pascælë e dë Sànd'Uòpë
e
dë me nò?
Aia
sapè ch'èggë fàttë stæ buònë pùrë ìë
Crëstiænë,
puòrcë e malǽtë».
Sand'Andò,
ma
ì nòn c'èggë stætë,
ma
m'arrëcòrdë còmë së fùssë mò
quànnë
issièsë d’a chièsië abbàscë
cu
nu lìbbrë,
nu
guàgnënièllë sòpë a mæna bònë
e
nu gìglië,
e
nu purcièllë apprièssë.
Oh
quàntë ièrësë bèllë.
Avièsë
i chëlùrë d’ù sòlë,
cu
nu vëstìtë nìgurë,
na
suttǽna iànghë
e
dùijë pummëttièllë rùssë.
E
të prëgàvënë e cantàvënë:
«Sànd'Andònio
mio benìgnë
dë
të prëgǽ nòn sònghë dìgnë
ma
dë të fǽ o fèstë nglòrië
sia
ludætë Sànd'Andònio».
E
càmmënàvësë sòpë a lièttë
dë
fiùrë dë ìnèstrë,
gìglijë
e ròsë
ca
të stënniènë ndèrrë pë të fǽ glòrië.
E
ndà chìllë strìttuwë addò passàvësë,
à’ddòrë
dë gìglijë ìë pë l'àrìë.
E
passàvësë a salutǽ a Sànd'Andonië
d’à
famìglië dë Dòn Pëppìnë Dolcèttë,
ca
t'aspëttævë c’à pòrta spalancætë,
cu
panǽrë dë fiùrë chìnë
e
cëròggënë appëccëcætë,
E
nùijë guàgliùnë pënzàvëmë
ca
quìllë ièrë fìglijë a Tè,
pëcchè
ièrë còm'æ nùijë, zìnnë zìnnë.
E
bënëdicièsë crëstiænë e puòrcë
e
pùrë angùnu ciùccë.
Ië
më n'èggë iùtë e nòn t'èggë vìstë chiù d’ìssì,
ma
së të càccënë ancòrë u trìdëcë dë giùgnë,
bënëdìcë
còmë na vòtë cræpë, puòrcë e crëstiænë,
e
pùrë chìllë ca nòn cë stænë.
E
mò të cantǽmë còmë na vòtë:
«Sànd'Andònio
mio benìgnë
dë
të prëgǽ nòn sònghë dìgnë
ma
dë të fǽ o fèstë nglòrië
sia
ludætë Sànd'Andònio».
traduzione: Sant'Antò, lo sai che ti ho sognato e mi hai detto: <<Giovà, perchè ti sei ricordato di San Pasquale e Sant'Uopo e di me no? Devi sapere che ho fatto star bene anche io gente, maiali e malati>>. <<Sant'Antò, ma io non ci son stato, ma ricordo come fosse ora quando uscivi dalla chiesa di giù con un libro, un bambino sulla mano buona e un giglio, e un maialino dietro. Oh quanto eri bello. Avevi i colori del sole, con un vestito nero, una sottana bianca e due guanciotte rosse. E ti pregavano e cantavano:<< Sant'Antonio mio benigno, di pregarti non sono degno, ma di farti festa in gloria sia lodato Sant'Antonio>>. E camminavi su di un letto di fiori di ginestre, gigli e rose che stendevano a terra per farti gloria. E in quelle viuzze dove passavi, l'odore dei gigli era nell'aria. E passavi a salutare Sant'Antonio della famiglia di don Peppino Dolcetti che ti aspettava con la porta spalancata, con un cesto pieno di fiori e ceri accesi. E noi ragazzini pensavamo che quello era tuo figlio, perchè era come noi, piccolo piccolo. E benedicevi persone, maiali e anche qualche asino. Io me ne sono andato e non ti ho visto più uscire, ma se ti portano ancora fuori il tredici di giugno, benedici come una volta capre, maiali e persone, e anche quelli che non ci sono. E adesso ti cantiamo come una volta:<<Sant'Antonio mio benigno, di pregarti non sono degno, ma di farti festa in gloria sia lodato Sant'Antonio>>