Ottobre 2024 mese dedicato a Zë Giuànnë “u ‘Mbrònë” Cuccarese

Cerca nel blog

Sànd’Andònië

A Sànd’Andònië

_____________________

di Giovanni Monaco
_____


___________


Sànd'Andò,
u sài che t’èggë sunnètë
e m’èi dìttë: 
«Giuà, pëcchè t’èi arrëcurdætë
dë Sàn Pascælë e dë Sànd'Uòpë
e dë me nò?
Aia sapè ch'èggë fàttë stæ buònë pùrë ìë 
Crëstiænë, puòrcë e malǽtë».
Sand'Andò,
ma ì nòn c'èggë stætë,
ma m'arrëcòrdë còmë së fùssë mò
quànnë issièsë d’a chièsië abbàscë
cu nu lìbbrë,
nu guàgnënièllë sòpë a mæna bònë
e nu gìglië,
e nu purcièllë apprièssë.
Oh quàntë ièrësë bèllë.
Avièsë i chëlùrë d’ù sòlë,
cu nu vëstìtë nìgurë,
na suttǽna iànghë
e dùijë pummëttièllë rùssë.
E të prëgàvënë e cantàvënë:
«Sànd'Andònio mio benìgnë
dë të prëgǽ nòn sònghë dìgnë
ma dë të fǽ o fèstë nglòrië
sia ludætë Sànd'Andònio».
E càmmënàvësë sòpë a lièttë
dë fiùrë dë ìnèstrë,
gìglijë e ròsë
ca të stënniènë ndèrrë pë të fǽ glòrië.
E ndà chìllë strìttuwë addò passàvësë, 
à’ddòrë dë gìglijë ìë pë l'àrìë.
E passàvësë a salutǽ a Sànd'Andonië
d’à famìglië dë Dòn Pëppìnë Dolcèttë,
ca t'aspëttævë c’à pòrta spalancætë,
cu panǽrë dë fiùrë chìnë
e cëròggënë appëccëcætë,
E nùijë guàgliùnë pënzàvëmë 
ca quìllë ièrë fìglijë a Tè,
pëcchè ièrë còm'æ nùijë, zìnnë zìnnë.
E bënëdicièsë crëstiænë e puòrcë
e pùrë angùnu ciùccë.
Ië më n'èggë iùtë e nòn t'èggë vìstë chiù d’ìssì,
ma së të càccënë ancòrë u trìdëcë dë giùgnë,
bënëdìcë còmë na vòtë cræpë, puòrcë e crëstiænë,
e pùrë chìllë ca nòn cë stænë.
E mò të cantǽmë còmë na vòtë:
«Sànd'Andònio mio benìgnë
dë të prëgǽ nòn sònghë dìgnë
ma dë të fǽ o fèstë nglòrië
sia ludætë Sànd'Andònio».


traduzione: Sant'Antò, lo sai che ti ho sognato e mi hai detto: <<Giovà, perchè ti sei ricordato di San Pasquale e Sant'Uopo e di me no? Devi sapere che ho fatto star bene anche io gente, maiali e malati>>. <<Sant'Antò, ma io non ci son stato, ma ricordo come fosse ora quando uscivi dalla chiesa di giù con un libro, un bambino sulla mano buona e un giglio, e un maialino dietro. Oh quanto eri bello. Avevi i colori del sole, con un vestito nero, una sottana bianca e due guanciotte rosse. E ti pregavano e cantavano:<< Sant'Antonio mio benigno, di pregarti non sono degno, ma di farti festa in gloria sia lodato Sant'Antonio>>. E camminavi su di un letto di fiori di ginestre, gigli e rose che stendevano a terra per farti gloria. E in quelle viuzze dove passavi, l'odore dei gigli era nell'aria. E passavi a salutare Sant'Antonio della famiglia di don Peppino Dolcetti che ti aspettava con la porta spalancata, con un cesto pieno di fiori e ceri accesi. E noi ragazzini pensavamo che quello era tuo figlio, perchè era come noi, piccolo piccolo. E benedicevi persone, maiali e anche qualche asino. Io me ne sono andato e non ti ho visto più uscire, ma se ti portano ancora fuori il tredici di giugno, benedici come una volta capre, maiali e persone, e anche quelli che non ci sono. E adesso ti cantiamo come una volta:<<Sant'Antonio mio benigno, di pregarti non sono degno, ma di farti festa in gloria sia lodato Sant'Antonio>>