Sànd’Andònië

A Sànd’Andònië

_____________________

di Giovanni Monaco

_____

___________

Sànd'Andò,

u sài che t’èggë sunnètë

e m’èi dìttë: 

«Giuà, pëcchè t’èi arrëcurdætë

dë Sàn Pascælë e dë Sànd'Uòpë

e dë me nò?

Aia sapè ch'èggë fàttë stæ buònë pùrë ìë 

Crëstiænë, puòrcë e malǽtë».

Sand'Andò,

ma ì nòn c'èggë stætë,

ma m'arrëcòrdë còmë së fùssë mò

quànnë issièsë d’a chièsië abbàscë

cu nu lìbbrë,

nu guàgnënièllë sòpë a mæna bònë

e nu gìglië,

e nu purcièllë apprièssë.

Oh quàntë ièrësë bèllë.

Avièsë i chëlùrë d’ù sòlë,

cu nu vëstìtë nìgurë,

na suttǽna iànghë

e dùijë pummëttièllë rùssë.

E të prëgàvënë e cantàvënë:

«Sànd'Andònio mio benìgnë

dë të prëgǽ nòn sònghë dìgnë

ma dë të fǽ o fèstë nglòrië

sia ludætë Sànd'Andònio».

E càmmënàvësë sòpë a lièttë

dë fiùrë dë ìnèstrë,

gìglijë e ròsë

ca të stënniènë ndèrrë pë të fǽ glòrië.

E ndà chìllë strìttuwë addò passàvësë, 

à’ddòrë dë gìglijë ìë pë l'àrìë.

E passàvësë a salutǽ a Sànd'Andonië

d’à famìglië dë Dòn Pëppìnë Dolcèttë,

ca t'aspëttævë c’à pòrta spalancætë,

cu panǽrë dë fiùrë chìnë

e cëròggënë appëccëcætë,

E nùijë guàgliùnë pënzàvëmë 

ca quìllë ièrë fìglijë a Tè,

pëcchè ièrë còm'æ nùijë, zìnnë zìnnë.

E bënëdicièsë crëstiænë e puòrcë

e pùrë angùnu ciùccë.

Ië më n'èggë iùtë e nòn t'èggë vìstë chiù d’ìssì,

ma së të càccënë ancòrë u trìdëcë dë giùgnë,

bënëdìcë còmë na vòtë cræpë, puòrcë e crëstiænë,

e pùrë chìllë ca nòn cë stænë.

E mò të cantǽmë còmë na vòtë:

«Sànd'Andònio mio benìgnë

dë të prëgǽ nòn sònghë dìgnë

ma dë të fǽ o fèstë nglòrië

sia ludætë Sànd'Andònio».

traduzione: Sant'Antò, lo sai che ti ho sognato e mi hai detto: <<Giovà, perchè ti sei ricordato di San Pasquale e Sant'Uopo e di me no? Devi sapere che ho fatto star bene anche io gente, maiali e malati>>. <<Sant'Antò, ma io non ci son stato, ma ricordo come fosse ora quando uscivi dalla chiesa di giù con un libro, un bambino sulla mano buona e un giglio, e un maialino dietro. Oh quanto eri bello. Avevi i colori del sole, con un vestito nero, una sottana bianca e due guanciotte rosse. E ti pregavano e cantavano:<< Sant'Antonio mio benigno, di pregarti non sono degno, ma di farti festa in gloria sia lodato Sant'Antonio>>. E camminavi su di un letto di fiori di ginestre, gigli e rose che stendevano a terra per farti gloria. E in quelle viuzze dove passavi, l'odore dei gigli era nell'aria. E passavi a salutare Sant'Antonio della famiglia di don Peppino Dolcetti che ti aspettava con la porta spalancata, con un cesto pieno di fiori e ceri accesi. E noi ragazzini pensavamo che quello era tuo figlio, perchè era come noi, piccolo piccolo. E benedicevi persone, maiali e anche qualche asino. Io me ne sono andato e non ti ho visto più uscire, ma se ti portano ancora fuori il tredici di giugno, benedici come una volta capre, maiali e persone, e anche quelli che non ci sono. E adesso ti cantiamo come una volta:<<Sant'Antonio mio benigno, di pregarti non sono degno, ma di farti festa in gloria sia lodato Sant'Antonio>>